Little Death ~ Leah

Ryan zuchtte overduidelijk terwijl zijn moeder hem opnieuw probeerde te ondervragen waar hij vandaan kwam en wat hij bij de politie moest. Ryan staarde haar alleen maar aan met een doffe blik. Ondertussen was hij in gedachtte hoe hij zijn drugshandel voort moest zetten. Zelf gebruikte hij niet echt drugs, hij blowde wel eens maar niet meer eigenlijk ook. Het harde drugs liet hij wel over aan de mensen die echt niets met hun leven te doen hadden. Ryan zelf zag genoegen kansen in zijn leven die hij maar al te graag aan wilde grijpen omdat het goed geld opleverde. Misschien moest hij toch zo maar even een telefoontje plegen en vragen of de handel goed voort gezet was. Waarschijnlijk wel, de mensen waar hij mee handelen waren goed te vertrouwen. De vorige keer, paar weken terug dat hij opgepakt was had de politie ook niets kunnen vinden en had Ryan alsnog het geld binnen gekregen van de handel die geslaagd was. Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl zijn moeder half flipte door de keuken en maar door bleef zagen over het feit dat hij te weining aan zijn leven dacht. Ze moest eens weten hoeveel hij aan zijn leven, correctie rijke leven dacht. "Misschien moet je weer naar school gaan!" Riep Maria uit terwijl ze tegen over Ryan ging zitten. Ryan schrok op uit zijn gedachtte en keek zijn moeder aan.
"Dat meen je niet, school?" Vroeg Ryan en hij trok een vies gezicht alsof school het ergste is wat je maar kon verzinnen. Ergens was het ook het ergste wat je maar kon verzinnen. Ook al had hij goede handel op scholen waar hij zat. Maar mensen waren niet voorzichtig genoeg met het spul wat hij verkocht en hij kreeg altijd de schuld waardoor hij van school getrapt werd. "Ja Ryan school, misschien kan je dan nog iets van je leven maken. Voor later in elk geval." Sprak Maria op haar moederlijke strenge toon die Ryan haatte. Ryan schudden lichtjes zijn hoofd en stond op van de ronde tafel die in de kleine keuken stond. Ze waren niet echt vooruit gegaan qua huis, toen ze naar La Push verhuisd waren. Het was ook geen wonder dat zijn broer Sam liever in London bleef.
"Ik denk dat ik gewoon wat frisse lucht nodig heb." Sprak Ryan op een verveelde toon en hij liep naar de deur die naar buiten leidde. Hij viste zijn telefoon uit zijn zak en toetste het nummer in van zijn handel partner. Hij kende hem niet echt ofzo, alleen maar dat hij zijn partner was voor de handel die hij nu gedaan had. Toen Ryan ver genoeg van zijn huis vandaan was gelopen drukte hij op het groene telefoontje. Na een paar bel tonen werd er op genomen.
"Zeg Ja of Nee, is het gelukt?" Vroeg Ryan en hij keek omzich heen of iemand hem gehoord zou kunnen hebben. "Ja." Was het enige wat hij hoorde en daana alleen nog maar het geluid dat iemand opgehangen had. Ryan glimlachte en stopte zijn telefoon in zijn zak. Hij keek omzich heen, hij zag niemand maar het voelde alsof hij door twee paar ogen bekeken werd. Door het wolfgen was zijn gehoor en reuk vermogen verbeterd, maar er was niets dat niet natuurlijk was. Of toch wel?

[Leah]

Leah liep rustig door het bos, toen ze een geur had opgevangen. Het was een jongen die ze nog niet had gezien of geroken. Hij rook om een of andere manier erg aantrekkelijk. En naar drugs. Rustig liep ze zijn kant uit. Ze hoorde hem tegen iemand praten, een vrouw. Waarschijnlijk zijn moeder of zo. Ze bleef tussen de bomen staan en keek naar de jongen. Hij was knap.Leah dacht niet vaak aan dat soort dingen, aangezien ze in haar roedel met een stel idioten zat opgescheept. Naast Embry, Seth en Jacob dan. Ze hoorde de jongen bellen, heel kort en droog. Ze kon niet omdraaien en weglopen. Ze werd naar hem te getrokken. Dit gevoel herkende ze. Uit gedachten. Van Jared, Paul, Quil, Sam. Oh nee he. Ze raakte een beetje in paniek, maar ze wilde niet weglopen. Ze wilde naar de jongen toe. Een lange tijd dacht ze na. Hoe zou ze hem benaderen? 'Hee jij, ik ken je niet maar ik voel me tot je aangetrokken'? Slecht idee. Ze twijfelde verschrikkelijk. Normaal zou ze allang weggelopen zijn, of hem uitgescholden hebben. Leah was niet zo jongens-fan-achtig. Ze keek niet naar ze. Niet op die manier. Alleen Sam. Zo keek ze alleen naar Sam. Ze was vanbinnen nog heel erg boos op Emily. Ook al kon ze er niks aan doen. Ze had niet hierheen moeten komen.
Maar het was bestemd geweest. Alles gebeurt met een reden. Leah hoorde niet bij Sam, dat was het lot. Ze hoorde bij iemand anders. Als ze überhaupt al bij iemand hoorde. Misschien was dat wel de reden dat ze zich zo aangetrokken voelde tot de jongen. Ze besloot op hem af te gaan. Ze liep de bosjes door en keek naar de jongen die nog met zijn rug naar haar toe stond.
'Dat was het kortste en droogste gesprek dat ik ooit gehoord heb.' Zei Leah, van wegen een gebrek van inspiratie voor een openingszin. Ze liep om de jongen heen zodat ze nu voor hem stond. Ze keek expres nog niet in zijn ogen, bang voor het inprenten. Tot nu toe was het goed verlopen. Hij was nog niet boos geworden, was niet gillend weggerend of had Leah aangevallen. Een goed teken. Ze keek hem niet in zijn ogen, ze keek naar zijn wangen, of zijn voorhoofd. Toen kon ze zijn blik niet meer ontwijken. Zijn ogen boorde zich in de haren en het voelde alsof ze aan het zweven was. Ze voelde alle druk van haar schouders. Sam viel weg. Emily was vergeven. Deze onbekende jongen liet de druk niet terug komen, maar zette haar juist stevig op de grond. Ze stond steviger dan ooit. Ze bleef naar de geweldig mooie ogen van de onbekende jongen kijken en schudde toen zacht haar hoofd, om bij zinnen te komen. 'Sorry. Wat onbeleefd van me. Sta ik je zo aan te staren, stel ik me niet eens voor. Leah is mijn naam. Leah Clearwater.' Zei Leah toen aarzelend en sloeg haar ogen neer. Ze was verlegen. Dat was héél zeldzaam. Ze herpakte zichzelf, rechtte haar rug, vouwde haar armen over elkaar. Ze stak haar kin een beetje in de lucht en zakte door een been, terwijl ze de jongen afwachtend aan bleef kijken. Wachtend op antwoord, op zijn naam.

Ryan kon zijn vinger er niet opleggen wat er aan de hand was. Totdat hij een heldere stem hoorde die hem van zijn stuk bracht. 'Dat was het kortste en droogste gesprek dat ik ooit gehoord heb.' Scherp draaide hij zich om en volgde het meisje dat langzaam om hem heen liep totdat ze voor hem stond. Het duurde even voordat hij zijn adem los liet en een zachtte zucht kwam tussen zijn lippen vandaan. Hij bekeek haar schaamteloos van top tot teen en wilde elk stukje van haar zien. Iets wat hij wel vaker had met meisjes, maar nu was het zo sterk dat hij zijn ogen niet los kon scheuren van het meisje. Hij merkte niet eens dat ze hem aan staarde, hij deed het zelf net zo hard. Ze rook vreemd, maar wel aantrekkelijk, haar donkere haren omlijste haar gezicht en gezicht stond vriendelijk en haar ogen twinkelde. Het voelde bijna alsof alles perfect aan haar was. 'Sorry. Wat onbeleefd van me. Sta ik je zo aan te staren, stel ik me niet eens voor. Leah is mijn naam. Leah Clearwater.' Hij zag de houding van het Leah veranderen en zijn ogen gingen van zacht naar hard. Ryan vergat wat hij net gedacht had en keek het meisje met een opgetrokken wenkbrauw aan.
"Fijn dat er mensen zijn die mijn gesprek afluisteren." Zei Ryan vrij bot en wilde zich omdraaien. Hij deed het niet, hij bleef staan en keek haar nog steeds aan. Het was belachelijk, hij kon niet verliefd zijn op zo'n griet. Hij had geen tijd voor haar, tenzij ze geld opleverd.
"Ryan." Sprak hij kortaf en bleef haar voor kort nog aan kijken.