Me, Myself An I.

In haar korte broek en een topje stond Leah boven op de klif. Ze keek naar beneden. Hier kwam ze wel vaker als ze alleen wilde zijn, of gewoon lekker ontspannen en te klifduiken. Ze gooide haar haren los en sloot haar ogen. Ze genoot van de koele wind op haar warm huid. Ze rook niemand in haar omgeving, waar ze blij om was. Ze wilde soms gewoon alleen zijn. Niemand begreep haar. Als meisje niet, en haar problemen met Sam niet. Hooguit Jacob zou haar een beetje begrijpen. Niemand kon zich haar pijn voorstellen. Een traan ontsnapte uit Leah haar ooghoek, die ze snel weg veegde. Ze wilde niet dat iemand haar zag huilen, ze wilde niet zwak zijn. Ze was het enige meisje in de roedel en ze wilde laten merken dat ze zeker niet de zwakste was. De snelste was ze al. Gelukkig. Ze was blij met dit omdat sommige dan tegen haar op keken. Dat was een goed iets, dat bedekte haar zwakheid. Dat was haar masker. Proberen in alles uit te blinken. Leah wilde niet gemeen zijn, maar ze moest wel. Haar frustraties kwamen er op die manier uit. Het was onterecht, maar daar probeerde ze zich niks van aan te trekken. Ze was ook wel blij dat ze wolf was, alleen haar eerste transformatie deed haar nog steeds zo veel pijn. Ze ziet nog steeds zijn vaders ogen van schrik, en Seth die trillend wegloopt, en een paar minuten later in haar gedachten verschijnt. Haar vader die een hart aanval krijgt. Ze wilde er niet meer aan denken. Gefrustreerd pakte een steen op van de grond en gooide die hard van de klif af naar beneden. Een plons klonk niet hard, maar door haar goede hoor vermogen door het wolf zijn, hoorde Leah het goed. Weer een traan glipte uit haar ooghoek. Snel veegde ze hem weg. Ze liet zich naar achter vallen, gewoon op de stenen. Ze ving de klap op door haar rug te krommen. Ze voelde hoe er wat wondjes in haar rug kwamen door de kiezels en schelpjes, maar die gingen direct weer dicht. Ze vouwde haar handen onder haar hoofd en keek naar de lucht. Prachtig. Ze dacht aan Seth, haar moeder, haar vader.. Ooit kwam alles goed. Maar nu was ze nog het zielige wolvenmeisje dat altijd agressief en chagrijnig was. Met liefdesverdriet. Vooral liefdesverdriet

Terwijl Embry met een lichte grijns ontsnapte aan de woedende kreten van Sam, besloot hij om zijn tocht naar de kliffen te zetten. Daarvoor moest hij wel een heel stuk door het bos rennen, maar als wolf was dit geen grote opdracht meer. Hij en Jared hadden Sam weer eens verveeld toen hij romantisch aan het doen was met Emily. Nou, daar hadden Jared en hij gauw genoeg een einde aan gemaakt door blaffend naar ze toe te rennen en daar Sams broek naar beneden te trekken met hun tanden. Emily had daar staan giechelen, maar had hun wel bestraffend aankeken. Gelukkig zou zij dankzij hun gestoorde actie geen boze verwijting krijgen van Sam, hooguit wat gemopper. Daar was hij wel blij om. Emily was als een soort moeder voor hem als zijn eigen moeder hem niet begreep. Ze begreep niet waarom hij zo vaak het raam uitklom. Hij had echter wachtrondes van Sam die hij moest vervullen, maar hij mocht van Sam niet zeggen tegen zijn moeder dat hij een wolf was. De kans dat er dan commotie kwam, was veel te groot. Bovendien moesten ze hun geheim als wolf zoveel mogelijk bewaren. Ze mochten wel in contact komen met normale mensen, maar slechts dan mochten die niks weten van het wolf zijn. Behalve als ze ingeprent zouden zijn. Nou, dat zou al meteen goed gaan. Sam was er sowieso niet zo blij mee als iemand inprentte. Jared had laatst met een serieus gezicht gezegd dat hij ingeprent was, maar achteraf bleek het een grapje te zijn. Nou, Sam was woedend. Zowel voor het grapje, als erna. Hij had Jared extra wachtrondes laten doen met Embry, aangezien die niks had gezegd over Jareds grapje. Sam had geschreeuwd dat zulke grapjes gewoon niet geaccepteerd werden. Daarna kregen ze een preek dat je inprent vinden het mooiste was wat je zou kunnen gebeuren en dat je er daarom niet lollig over mocht doen. Hij had ook beloofd dat als nog een keer zoiets gedaan werd, ze een erge straf kregen. Gelukkig had Emily hem kunnen sussen met elk soort lief woord dat Embry nooit zou zeggen tegen een meisje. Hij was niet zo’n gentleman, ook al was dat volgens Jared wel zo. Hij was een enorme kluns met meisjes en had het dan ook niet gauw door als iemand hem leuk vond. Het meest romantische wat hij kon zeggen tegen een meisje was dit: ‘Hoi.’
Grijnzend hief Embry zijn kop op, waarna hij om zich heen keek. Vaag rook hij het parfum van Leah, waardoor hij even verbaasd opzij keek. Oké, het was hier heel mooi en het was prachtig met dat bos en zo, maar hij had nooit verwacht dat Leah naar de kliffen zou gaan. Ach ja, misschien hield zij nu ook zoveel van klifduiken als dat hij deed. Hij dook graag van de kliffen af en vond het dan ook heerlijk als hij het water tegen zijn huid voelde. Omdat hij zo warm van zichzelf was, voelde hij nauwelijks de koude druppels over zijn huid glijden. Ze gingen echter wel alleen klifduiken als er geen mensen in de buurt waren, aangezien die hun nogal raar zouden aankijken. Tja… Over zijn inprent gesproken: die had hij nog niet gevonden. Sam zei dat als je iemand in de ogen keek, het meteen met je gebeurd was. Nou, bij hem nog niet, blijkbaar. Terwijl Embry Leah naderde, dacht hij even aan haar pijn de afgelopen tijd. Het was echt een kwelling voor haar dat ze al hun gedachten konden horen. Vooral die van Paul waren heel erg spottend. Tja.. De roedel voelde wel mee met haar natuurlijk, maar het was irritant om haar gevoelens te blijven voelen. Waarschijnlijk was het gewoon een liefdesverdriet die over een paar maanden wel weer voorbij zou zijn. Embry hoopte dan ook dat hij gauw genoeg een inprent voor Leah vond, zodat ze tenminste op zou houden met het kwellen van anderen. Ze riep haar frustratie nogal uit tegen de anderen. Daar irriteerde Paul zich dan weer aan en even later werd het vechten. Embry grijnsde even toen hij veranderde en trok zijn driekwart gescheurde spijkerbroek wat omhoog. Overal zaten er gaten in dat ding. Hij stak zijn handen in zijn zakken en liep toen naar de kliffen toe, waar hij Leah achteruit zag vallen. Hij voelde niet eens te intentie om haar tegen te houden. Als zij zich pijn wou doen, moest ze dat vooral doen, hij zou haar niet tegenhouden. Toch wist hij dat ze hem nu allang opgemerkt had en weglopen vond hij dan weer crue van zichzelf. De enige oplossing die er toen was, was naar haar toelopen. Hij wreef even door zijn korte haar en ging toen boven haar hangen met zijn hoofd. ‘Niet zo snugger hè, met al die schelpjes op de grond,’ zei hij, wijzend op het achterover vallen, waarna hij een brede smirk op zijn gezicht kreeg.

Leah schrok op uit haar gedachten. Het gezicht van Embry hing boven haar, en meteen had ze spijt dat ze hier naar toe was gekomen. Niet dat Embry niet aardig was, dat zeker niet, maar ze wilde op momenten van zwakheid niet bij iemand zijn die met zijn gedachten verbonden was met mensen als Paul of Jared. Die zouden haar ermee gaan pesten. Natuurlijk was ze dat wel gewend, maar het bleef vervelend. Ze lokte haar uit, ze werd boos, veranderde in een wolf en viel hun aan. Geweldig vonden ze dat. Maar zijzelf ging er kapot aan. Ze voelde zich gewoon depressief. Ze hield van het wolf zijn, het rennen en zo. Maar die jongens verpeste het voor haar. Een zucht rolde over haar lippen. Ze keek Embry aan. 'Weet ik Call, maar ik ben niet zo kleinzerig als sommige mensen hier.' Zei ze bot, boos omdat haar momentje alleen was verstoord. Ze had het niet willen zeggen, maar dat soort dingen komen uit haar mond voor ze er erg in had. Het kon haar ook niet zo veel schelen. Tegen sommige mensen hield ze zich wel in, zoals tegen Seth en Jacob, maar de rest kon haar niks schelen. Ook tegen Sam deed ze niet zo bot, maar ze probeerde hem wel zo veel mogelijk te ontlopen en negeren. Ze kon niet tegen de pijn. Tegen het verraad van hem en haar nichtje Emily. Ook al kon Emily er niks aan doen, toch deed het Leah pijn. Te veel pijn. Over kneep ze haar ogen dicht, maar ze opende ze snel weer toen ze zich herinnerde dat Embry nog boven haar hing. 'Dus.. Wat wil je van me?' Snauwde ze, iets aardiger dan normaal. Ergens wilde ze toch wel aardig doen tegen Embry. Hij was toch wel een van de aardigste uit de roedel, hoe vervelend zijn vrienden ook waren. Ze moest hem een kansje geven. Maar als hij iets verkeerd zegt, dan is zijn kans meteen over. Ze zou hem er niks over vertellen, het zou allemaal in haar hoofd gebeuren. Ze ging zitten en draaide zich om naar Embry. Ze perste er een glimlach uit, wat meer een grimas was, en legde haar benen in de kleermakers zit. Ze rechtte haar rug en probeerde aardig, maar zelfverzekerd over te komen bij hem. Het werd afwachten, dan maar.

Zoals Embry al verwacht had, benaderde Leah hem met een snauw. Hij was dan ook niet anders gewend, evenals Paul en Jared. Maar ja, het enige verschil tussen hem en zijn twee beste vrienden was, dat hij tegen Leah praatte omdat hij aardig wou doen en zij deden het om haar te pesten. Paul kickte op de reacties van haar en om haar boos te maken, Jared wou haar alleen maar plagen. Toch was dat Embry’s intentie niet om met Leah te praten. Hij vond Leah wel aardig, eigenlijk. Ze deed moeite om alles te vergeten, maar kon dit niet omdat er drie jongens aanwezig waren die haar de hele tijd plaagden. Hijzelf viel daar ook onder, maar hij deed niet echt mee. Oké, hij deelde soms gedachten met Jared die niet al te positief over haar gingen, maar die werden vooral in het gesprek gebracht door Jared. Omdat zijn beste vriend iemand voor hem was wie hij erg koesterde, deed Embry mee, voor de rest helemaal niks. En bovendien, hij wou niet dat soort jongen zijn dat met zijn vrienden meedeed, alleen maar omdat hij in de smaak bij hun wilde vallen. Nee, nu deed hij normaal tegen Leah en daar ging het ook om. Tenslotte moest ze zelf toegeven dat ze soms niet al te aardig tegen hun was en dat hun dan ook niet aardig tegen haar moesten zijn, maar dat ging hij maar achterwege laten. ‘Ik, die iets van jou wil? Nee,’ schudde hij zijn hoofd, maar zijn grijns op zijn gezicht verraadde dat dat niet echt het antwoord was waarop Leah gehoopt had, waarschijnlijk. Ze wou voor alles een verklaring. Ze was veel te achterdochtig, maar zelfs dat nam Embry haar niet kwalijk. Diep vanbinnen had hij medelijden met haar en hij wist dat Jared en Paul dat ook hadden, maar ze konden gewoon niks zeggen tegenover haar omdat Sam er meestal bij was. Bovendien begonnen die gedachten van hem over Emily irritant te worden. Soms was het wolventelephatie helemaal nergens goed voor. Als Leah weer eens in een boze bui was tegenover Sam, moesten zij dit aanhoren. Toch vond Embry dat ze ook best wat aardiger tegenover haar mochten zijn. Net zoals Jacob vond hij het onverantwoordelijk van Sam dat hij niet zijn best deed om zijn voor Leah kwellende gedachten ook echt voor zich te houden. Maar ja, wie in de roedel kwam eigenlijk op voor Leah?
‘Nee, even serieus. Ik zag je gewoon vallen en besloot dat het niet erg leuk van mezelf zou zijn als ik zou weglopen,’ zei hij, naar waarheid. Kalm keek hij haar aan, waarna hij zijn hoofd wegtrok en op zijn kont naast haar plofte. ‘Auwch,’ mompelde hij, toen hij een schelp tegen zijn kont voelde prikken. Hij boog zich een beetje naar links, trok de schelp weg en gooide die achter zich, de klif af. Iets in hem zei dat hij een grapje moest maken, maar hij wist dat als hij dat zou doen, Leah boos en gefrustreerd zou reageren. Maar dat deed ze alleen maar als Jared bij hem was. Zou hij het niet eens kunnen proberen? Misschien vond ze hem wel aardig. Of toch een soort van. Misschien accepteerde ze zijn grapjes alleen niet omdat Jared in de buurt was, maar misschien deed ze dat wel als hij niet in de buurt was. Embry besloot om het erop te wagen, maar veel verwachtte hij er niet van. ‘Zeg, die schelpjes die prikken wel de hele tijd irritant in mijn reet. Is dat bij jou ook het geval?’ vroeg hij, waarna hij een glimlach tevoorschijn toverde. Om zijn woorden kracht bij te zetten, wreef hij nog eens over zijn kont, waarna hij een pijnlijk gezicht trok. Hij schoot algauw in de lach bij het idee dat Leah hem vierkant zou uitlachen. Hij grinnikte even en liet zijn blik toen naar de kliffen glijden. Even twijfelend keek hij haar aan, waarna hij opstond. ‘Zin in een duik?’ vroeg hij, waarna hij met zijn hoofd opzij wees. Snel inspecteerde hij met zijn ogen of er geen mensen op het strand waren, maar naast een of andere dronken vent waarvan hij de alcohol al tot hier rook met zijn sterke reukvermogen, was er niemand aanwezig. Vragend keek hij Leah aan, waarna hij opstond en zijn hand uitstak naar haar. Nu moest het haar toch wel duidelijk zijn geworden dat al zijn bedoelingen goed waren. Toch?

Ongelofelijk hoe aardig Embry tegenover Leah deed. Ze was blij dat ze hem een kans had gegeven. Hij deed, tot nu toe, best wel aardig tegen haar. Ze wist dat hij ergens een gevoel van medelijden met haar had, ze had het wel is gemerkt toen de jongens haar in wolf-vorm aan het pesten waren. Hij onderdrukte het, waarschijnlijk bang om de enige te zijn die voor Leah op kwam. Deze gedachten lieten het lege, eenzame gevoel terug keren. 'Die schelpjes zijn nog niks, Embry. Ik heb wel hardere dingen in mijn reed gehad.' Zei ze voor ze er erg in had. Ze sloeg meteen haar hand voor mond. Ze begon te lachen. Wow, lachen, dat had ze lang niet gedaan. De laatste keer was met Sam geweest, toen ze nog samen waren. Het voelde fijn weer te lachen. 'Dat kwam er heel slecht uit..' Mompelde Leah nog even en keek toen weer wat nors. Dit soort buien gingen snel voor bij, jammer genoeg. Ze vond het een fijn gevoel, om even alles te vergeten, en ze maakte dan ook goed gebruik van elk moment dat ze kreeg. Zoals nu met Embry. Hij viel echt heel erg mee. Het lag ook niet aan hem, ze kon het hem niet kwalijk nemen. Hij deed ook zijn best om een goede plek in de roedel te hebben. Net als Leah zelf deed. En de rest van de roedel. Het ging zo in elke roedel, dat is ook wel logisch. In echte wolven roedels moet je je ook letterlijk naar de top vechten.
Toen vroeg Embry of Leah mee ging een duik nemen. Even dacht ze na. Ze beet zacht op haar onderlip, en keek twijfelachtig naar de hand die Embry uitgestoken had. Na enkele seconden pakte ze hem vast en liet zich omhoog trekken. Ze zette een halve glimlach op haar gezicht en keek naar Embry. Ze trok hem mee naar de rand en keek naar beneden. Na een seconde of twee liet ze zijn hand los en haalde even een hand door haar haren heen. 'Samen?' Vroeg ze aan Embry en schopte een steentje naar beneden. Ze wachtte niet te lang op een reactie, pakte zijn pols vast en trok hem mee over de rand. Terwijl ze naar beneden viel maakte Leah wat Salto's, voor en achterwaarts, om vervolgens met een perfecte duik en een gil in het koele water te landen. Ze had ondertussen Embry's pols al lang losgelaten. Ze kwam boven en lachte naar Embry, dat was verderop was geland. Ze begon te zwemmen richting de rand, denkend aan hoe fijn ze dit wel niet vond.

Lachend keek Embry opzij, waarna hij nog harder begon te lachen toen hij Leahs reactie hoorde. Gelijk dacht hij aan iets, maar algauw wou hij deze gedachten weer kwijtraken. Gelukkig waren ze geen wolven, anders had Leah heel erg boos naar hem gekeken op dit moment. ‘Ik wil niet weten welke ergere dingen je in je reet gehad kan hebben,’ zei hij lachend, denkend aan Sam. Oh nee, dat beeld wou hij dus echt niet hebben! Hij schudde gauw zijn hoofd, maar het idee al bracht hem aan het lachen. Het zou hem dus echt grappig lijken als hij hiermee Sam zou confronteren in zijn hoofd. Dan zou die hem heel erg raar aankijken. Hij grinnikte even. Of hij zou zo’n krantje kunnen maken: De vunzige geheimen van Sam. Hij grinnikte even en probeerde zijn gedachten daarna onder controle te houden. Als Leah er ooit achterkwam wat hij dacht, dan zou die band die ze nu zouden opbouwen wel eens helemaal verpest kunnen zijn. Grijnzend liep hij naar haar toe en knikte. ‘Samen,’ bevestigde hij. Hij zette zich samen met Leah af en kwam lachend naar beneden. Net zoals Leah deed hij een paar salto’s, alhoewel die van haar soepeler gingen dan die van hem. Het zou natuurlijk pijnlijk zijn mochten ze onderweg langs een rots komen, maar de pijn zou zo genezen zijn. In tegenstelling tot een normaal mens, genazen hun wonden sneller. Dat was wel een fijn ding aan wolven. De wolventelepathie was dan weer wat minder. Ze konden elkaars gedachten horen en beelden voor elkaar vormen. Helaas had Sam een inprent, dus voor Leah zou het vast heel irritant zijn als Sams intiemste momenten met Emily per ongeluk naar boven kwamen. Dit was zijn idee: hij zou goed dronken worden en dan pas iets doen met een meisje. Zo kon hij zich de volgende dag niks meer herinneren en daarmee zou hij zich ook niet gek kunnen maken. Hij zou het wel grappig vinden als iemand van de jongens in zou prenten en hij zou hun gedachten zo kunnen horen over diegene. Vooral Paul zou hij daar lekker mee kunnen pesten. Dat zou hem leren om hun te pesten met zijn nachtelijke tochtjes terwijl zij moesten wachtlopen. Jared was altijd heel erg jaloers dan en hijzelf vond het niet bepaald leuk om zijn vriend boos te zien worden op Paul. Hij grijnsde even en liet zijn blik naar Leah glijden, die verderop geland was.
‘Nou, dat was heerlijk,’ zei hij lachend, waarna hij naar haar toe zwom. Zijn ogen bleven even haken in de hare en hij grijnsde breed, zoals hij vaker deed. ‘Oh kom op, Leah. Laat Sam je leven niet verpesten en kijk alsjeblieft vooruit. Wedden dat jij binnenkort je inprent vindt? Je gaat hem sneller vinden dan ik, hoor,’ zei Embry, waarna hij haar een stomp tegen haar schouder gaf. Als een van de jongens zou inprenten op Leah, hoe zouden de andere leden van de roedel daar dan op reageren? Hij kon wel van Paul verwachten dat deze heel dom zou reageren. Jared zou misschien op zijn orders normaal reageren en Sam zou het alleen maar pijn doen. Stiekem wenste hij Sam die pijn wel toe. Voor Leah was het ook niet bepaald leuk als hij zijn gedachten alleen maar naar Emily liet gaan. Soms vroeg Embry zich af of hij dat wel per ongeluk deed. Soms vroeg hij zich af of het niet gewoon was om Leah hem te laten vergeten. Nou, dan was dat in elk geval al een heel stom idee. Zuchtend richtte Embry zijn aandacht weer op Leah. ‘Houd me vast,’ zei hij daarna, waarna hij onder haar benen doorzwom en omhoog kwam, zodat Leahs benen om zijn nek geslagen waren. Als een gek begon hij gekke pasjes te maken, terwijl hij Leah vasthield. Lachend probeerde hij zijn eigen evenwicht te bewaren. ‘Zie je je lover al?’ vroeg hij lachend. Hijzelf zou helemaal gek worden als hij ingeprent zou zijn. Dat zou hij echt niet leuk vinden. Dan zat hij aan die persoon vast en zou hij net zoals Sam worden. Nee, bedankt. Hij wou liever singel blijven en gek doen met Jared. Hij grinnikte even en liet zijn blik toen naar boven gaan, maar aangezien hij Leahs blik niet kon zien, gaf hij dit maar op. ‘Lalala, ik hou van sla, ik hou van pompoen, Paul is een oen,’ zei hij lachend. Oké, dat zou Paul misschien niet zo leuk vinden, maar Paul was wel diegene die Leah het meest pestte en zijn frustratie op haar uitte. Bovendien zou het Leah wat goed doen om te lachen.