What Doesn't Kill You makes you stronger

Pearl zat verveeld op de bank. Ze had eindelijk de tv aan kunnen sluiten naar dat ze klaar was met verven. Ze had vele afleveringen gemist van haar series. Ze was dol op glee, Maar ook op the vampire diares, The secret circle, Heroes, 16 and pregnant en noem maar op. Ook hield ze stiekem van as the wordt turns. Maar die was helaas al afgelopen. Ze keek op toen ze haar moeder naar beneden hoorde komen. Zoals ze al had verwacht had haar moeder enkel haar pyjama aan met een badjas. Zuchtend schoof Pearl op zodat haar moeder er bij kon zitten. Toen glee weer begon pakte haar moeder de afstandbediening af om vervolgens te gaan zappen. Het liefst zei ze er wat over maar ze hield zich toch in. Pearl had geen zin in ruzie. Of het zielige gedoe van haar. "Mam ik ga naar buiten." Ze stond op en pakte haar jas. "Wat ga je doen.?" Hoorde ze haar moeder mompelen. "Een leven leiden." Ze verliet snel het huis voordat ze zich schuldig voelde dat ze dit had gezegd. Maar het was toch zo? Zij was de gene die nog een beetje een leven leiden. Maar haar moeder die lag daar maar zo sip te doen. Misschien moest ze binnen kort maar eens de dokter bellen als het zo langer door ging. Pearl sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze door liep. Ze had geen idee waar ze naar toe kon gaan. Misschien naar het graf van haar vader. Ja dat was ging ze doen. Pearl liet haar handen in haar zakken glijden en keek voor haar uit. Ze merkte hoe de wind met haar haren speelde. Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen. Haar vader had haar lange bruine haren altijd mooi gevonden. En zij zelf kon ook niet meer zonder. Ondanks die rot Knuppe die ze elke ochtend had en hoe pijn het deed als ze haar haren door kamde. Ze hield er van. Nooit maar dan ook nooit ging het er af. Eenmaal bij het kerkhof zocht ze het graf van haar vader op. Ze ging op haar knieën zitten en veegde zijn graf schoon. "Papa ik mis je" Fluisterde ze. Pearl bleef hier best een tijd zitten. Maar na een tijdje vond ze toch dat het tijd was dat ze weg moest gaan. Pearl stond op en legde een roos die ze onderweg geplukt had op zijn graf. Vervolgens verliet ze het kerkhof. Pearl besloot naar de waterval te gaan waar ze eerde die dag van gehoord had. Het duurde even voor dat ze hem gevonden had maar toen ze hem eenmaal had was ze blij dat ze er heem was gegaan. Een glimlach verscheen rond haar lippen terwijl ze op haar knieën ging. Vervolgens stak ze haar hand in het water en voelde een lichte stroming in het water. Jammer dat haar vader er niet was anders dan had hij dit ook kunnen zien. Ze wist zeker dat hij het prachtig vond. Pearl keek verschrikt op toen ze een takje hoorde knappen. Ze keek om haar heen maar zag niks. "Wie is daar?" Vroeg ze terwijl ze op stond en om haar heen keek.

& Embry