In the middle of the night.

Terwijl hij zijn broek naar zijn enkels duwde en deze hier vastbond, voelde Paul hoe hij uit zijn vel scheurde. Woedend kwam hij neer op zijn vier poten, terwijl hij alle soorten scheldwoorden in zijn hoofd verzon die hij kende. Het was hem weer eens niet gelukt om rustig te blijven. Het was slechts een paar maanden na zijn verandering, maar nog kon hij niet rustig blijven. Het idee dat hij zijn hele leven zou moeten spenderen als wolf en dit een hele tijd vol moest houden, maakte hem machteloos en woedend. Dat hij niet normaal kon zijn, vond hij ook al niet leuk. En dan had hij ook nog eens de pech dat hij elke avond moest wachtlopen met Embry en Jared, die het nodig vonden om hun saaie gedachten met elkaar te delen. Niemand begreep hem, zelfs Sam niet. Dat hij moeite had om zijn woede in te houden, bleek nogal leuk te zijn voor de anderen. Daarom snauwde hij Leah dan ook heel vaak in zijn hoofd af als deze aan het zeiken was over Sam en Emily. Eerst had hij medelijden gehad met haar, maar nu vond hij het zwaar irritant worden. Dat Jacob dan ook nog eens in de groep was bijgekomen, maakte hem woedender dan ooit. Die gast dacht dat hij het voor het zeggen had. Grauwend hief Paul zich op zijn achterpoten, waarna hij verder begon te rennen. Zijn poten vonden de zachte grond en hij duwde zich af om sneller te kunnen rennen. Het idee dat er dan ook nog vampiers waren die zij moesten verdrijven uit hun territorium, maakte hem al helemaal gek. Net nu het allemaal zo goed ging en hij een goede vriendengroep had, werd hij erbij weggerukt. Hij ging alleen nog maar met Sam en zijn roedel om, wat iedereen natuurlijk opmerkte. En dan had Sam hem pasgeleden ook nog verteld over dat hij zou kunnen inprenten met anderen. Hij grauwde opnieuw en voelde hoe zijn vacht langs een boom streek en er een kras achterbleef. Deze zou binnen de seconden weer genezen zijn, dus daar maakte hij zich geen zorgen over. Niemand zou het sowieso zien, mocht hij ergens gewond raken. Zijn vader was er niet meer en zijn moeder had hij nooit gekend. Hij zuchtte even zwaar en wist zichzelf weer een beetje te kalmeren. Hij rende verder en besloot om zijn tocht naar het strand voort te zetten.
Paul dacht sterk aan zijn eigen leven als menszijnde en veranderde. Hij trok zijn broek op. Zijn ontbloot bovenlijf glansde in het maanlicht. Dat hij het heel erg warm had elke dag, was duidelijk te zien. In de koude wind en de regen had hij ook geen shirt aan, behalve als hij naar school ging. Waarom hij dat nog vol moest houden, was voor hem een raadsel. Hij moest heel vaak gaan wachtlopen van Sam, dus waarom zou hij het nog volhouden om naar school te gaan? Hij wist het niet en eigenlijk wou hij het ook niet weten. Dat zijn leven verpest was omdat hij een wolf was, was al erg genoeg. Zuchtend keek Paul naar de maan en besloot dat het goed zou zijn om even naar het strand te gaan. Dat hij alleen thuis woonde, was tenminste ergens goed voor: hij kon ’s nachts gaan en staan waar hij maar wou. Sam kon hem niet tegenhouden. Nee, die had zijn liefdesnestje met Emily in het bos, die ging ’s nachts echt niet opzoek naar hem. En omdat Embry ’s nachts met Jared moest wachtlopen, had hij ook geen last van die twee. ‘Embry, opzouten,’ bromde hij, toen hij een bekende vacht zag opdeinzen in het maanlicht. De wolf grauwde naar hem, maar Paul trok zich niks meer van hem aan en liep door. Zijn blik gleed naar achteren, waar twee wolven hem aankeken. Dat hij zijn nachtelijke tochten maakte, vonden zij niet zo leuk omdat zij dat niet konden doen. Zij moesten wachtlopen en vonden het niet erg fijn als ze iemand hier zagen lopen die niet moest wachtlopen. Nou ja, lekker voor hun. Paul richtte zijn blik weer naar voren en sprong kalm van een heuvel af, recht op het strand. Zijn blik gleed naar een boomstam. Hij besloot om daar maar te gaan zitten, aangezien hij niet wist wat hij anders kon gaan doen. Zijn ogen gleden naar het maanlicht en hij sloot zijn ogen even.

&Pearl

Pearl luisterde naar het gehuil van haar moeder terwijl ze in bed lag. Ze zocht haar mp 3 speler en vond hem naast het bed op de grond. Ze pakte die en deed hem snel aan. Ze kon er niet meer tegen. Ze sloot haar ogen en consetreede zich op de muziek die haar oren vulde. Maar toch bleef het moeilijk omdat het haar niet lukt. Pearl besloot weg te gaan de nacht in. Ze stapte uit bed en zocht naar haar kleren die eenmaal gevonden in een paar dozen pakte ze een vest en een lange broek. Vervolgens kleden ze zich om en wou naar beneden lopen. Maar net op dat moment hoorde ze de planken op haar moeders kamer kraken wat betekende dat haar moeder uit bed was gekomen. Pearl probeerde zo snel mogelijk terug te gaan naar haar kamer en probeerde niet gezien te worden. Gelukkig was ze net op tijd in haar kamer toen de deur van haar moeder los ging. Pearl kroop snel onder de dekens en luisterde hoe haar moeder de trap af liep. Pearl bleef op de loer en luisterde met in gehouden adem. Toen ze dacht dat de kust veilig was sloop ze weer naar beneden. Eenmaal in de gang pakte ze haar schoenen maar liet haar jas hangen. Toen deed ze de deur open en liep naar buiten. Ze sloot de deur zo zacht mogelijk deed haar schoenen aan en rende de tuin uit. Eenmaal op de straat deed ze haar handen in haar zakken en keek voor haar uit. Ze had geen idee waar ze heen kon gaan. Ze kende hier nog niemand aangezien ze er nog geen dag waren. Ook al had ze hier vroeger gewoond. Maar ze was 4 toen ze verhuisde naar New York. Toen haar vader overleed kregen ze in het testament te horen dat zijn vader begraven wou worden in zijn geboorde plaats. En nu wou haar moeder hier wonen zodat ze haar vader niet zou vergeten. Pearl beet op haar lip om haar tranen binnen te houden. Hoe kon die klootzak haar zo alleen laten bij haar moeder. Hoe kon die klootzak van een vader nou dood gaan. Ze was woedend op hem. Niet alleen dat hij hen verlaten had. Maar ook omdat zij nu voor haar moeder moest zorgen. Alles kwam op haar neer. Ze had zelfs haar de begrafenis van haar eigen vader moeten regelen. Dat kwam omdat haar moeder helemaal niks meer deed behalve huilen. En tja haar vader had nooit echt familie gehad. In elk geval familie die van hem hielden. Dus echt alles kwam op haar schouders terecht. En dat nog niet alles. Ze had altijd al een kut leven gehad. Ze werd gepest op school. Had weinig vrienden. Eigenlijk had ze maar een vriendin gehad. En tja hier had ze niks helemaal niks. Pearl was ook niet echt iemand die snel vrienden maakte. Ze was een heiligboontje. Deed altijd alles wat haar ouders haar zeiden. Ging nooit uit. Was precies om klokslag 9 uur thuis en ging dan huiswerk maken. Als ze daar mee klaar was ging ze slapen. Ze keek niet veel tv nam geen drugs dronk niet. Ze had zelfs nog nooit wat met een jongen gedaan. Ondanks dat ze 16 was. Misschien omdat ze niks aan haar uiterlijk deed. Ze maakte zich nooit op. Wel ging ze mee in de mode qua kleren. Nou ja haar moeder kocht haar kleren. Al deed ze dat sinds de dood van haar vader niet meer. Pearl keek verbaast toen haar hakken lichtjes weg zakte in de grond. Ze realiseerde nu pas dat ze op het strand was. Het was ook nog eens volle maan. Pearl liep richting het water toe en liet zich in het zand zakken. Ze haalde haar handen uit haar zakken en keek verdrietig naar de grond.

Met zijn ogen gesloten dacht Paul aan zijn vader. Die had hem altijd goed verzorgd en ze hadden leuke tijden gehad. Tot op het moment dat hij zijn veranderingen als wolf doormaakte. Zijn vader was een jaar van tevoren overleden. Zijn dood was een reden voor Paul om voor elk klein ding uit te barsten en te veranderen in een wolf. Hij had dit zo volgehouden, dat hij niet doorhad dat Sam hem had proberen te kalmeren. Het lukte hem niet meer. Zijn vaders dood was Pauls drijfveer om onschuldige roedelleden aan te vallen, zoals Jared en Embry, die een stuk minder onschuldig werden toen die hem uit begonnen te dagen. Jared en Embry kickten er alleen maar op als hij uitbarstte, behalve als een van de aanvallen naar hun gericht was. Nee, de band met hun moest nog verbeteren en dit zag hij nog niet zo snel gebeuren. Hij bleef altijd die chagrijnige Paul van de roedel voor hun. Hij kon ook lief zijn, maar soms zag hij hier geen enkele intentie tot. Toch kon hij zich voor sommige mensen anders maken dan hij was. Hij kon zijn pijn vergeten en glimlachen, alsof er niks aan de hand was. Paul opende zijn ogen toen hij met zijn scherpe gehoor stappen opving. Ook al werd dit geluid verminderd door het zachte zand, de stappen waren voor hem tien keer meer hoorbaar dan voor elk ander mens. Zijn blik gleed opzij. Aan de perfecte rondingen en het lange haar te zien, was het een vrouw. Zelfs in het donker vingen zijn ogen nog precies de silhouet op van een vrouw. Dat was misschien wel een goed ding aan het wolf-zijn. Zijn zintuigen werden veel scherper. Rustig kwam Paul een beetje overeind, terwijl hij haar bewegingen aandachtig volgde. Hij had een soort gevoel van woede in zich, maar het was niet van zichzelf afkomstig. Het volgende moment gonsde er een verdrietig gevoel door zich heen, ook deze was niet afkomstig van zichzelf. Dan zou het dus van die persoon daar moeten zijn. Hij wist niet wat hij moest doen. Zou hij naar haar toegaan of zou hij gewoon hier blijven? Hij keek om zich heen en twijfelde. Voor de jongens stond hij bekend als iemand die gauw uit zijn slof schoot, maar hij wist dat hij aardig kon doen als hij dit wou. Alleen hielpen de leden van de roedel daar niet echt bij.
Paul besloot uiteindelijk toch om naar het meisje toe te lopen. Ze leek best wel eenzaam. Het maanlicht streek op haar neer. Zijn ogen gleden even over haar lichaam, maar aangezien ze met haar rug naar hem toe zat, kon hij haar gezicht niet zien. Jammer, vond hij. Hij zou haar misschien herkennen en dan weten of het iemand was die hij mocht of niet. Hij kende nog maar een paar mensen van zijn school, maar hij ging met geen van allen meer om. Sam vond dit niet zo’n slim idee, vooral omdat hij gauw uitbarstte. Toch kon hij hem niet behoeden om een nachtelijk uitstapje te maken en de vrienden die hij daar zou maken, zou hij nooit vergeten. Hij was nog steeds dezelfde Paul als voor hij wolf werd, alleen was hij snel opvliegerig en waren er lichamelijke veranderingen gebeurd. Of deze positief of negatief waren, moesten zij maar beslissen. Zuchtend liep Paul verder, waarna hij zijn blik even naar het meisje liet glijden. Hij kwam tot vlak bij haar en besloot toen om gewoon aardig te doen. Hij wist dat als hij zich beledigd voelde, hij zo snel mogelijk bij haar weg moest gaan. Hij was best aardig, alleen als je het hem niet te moeilijk maakte. ‘Wat doe jij hier nou weer midden in de nacht?’ begon hij, alhoewel hij dat net zo goed aan zichzelf had kunnen vragen. Hij moest uitkijken. Dit was geen wolvin, dit was een gewone mens. En hij mocht niet veranderen bij haar, anders zou ze het geheim zo weten en dat moesten ze dus voorkomen. Zijn blik gleed opzij, maar hij vermeed oogcontact. Als het werkelijk zo was dat hij zijn inprent dankzij oogcontact kon vinden, dan wou hij dit nog niet meemaken. Sam zei dat hij dan wel diep in iemands ogen moest kijken, maar zelfs met een vluchtige blik was het bij hem en Emily al gebeurd. Nee, hij zou oogcontact ten zeerste vermijden. ‘Gaat het wel?’ vroeg hij daarna rustig, waarna hij zijn blik strak vooruit richtte.

Pearl had geen idee dat er nog iemand op het strand was. Laat staan dat die naar haar toe liep. Pas toen ze een stem hoorde kwam ze uit haar gepieker. ‘Wat doe jij hier nou weer midden in de nacht?’ Pearl veegde een paar tranen weg die ontsnapt waren en streek een pluk haar uit haar gezicht. Ze durfde de jongen niet aan te kijken. In elk geval dacht ze dat het een jongen was. Het kon ook een man zijn maar het was in elk geval een hem. Bij de meeste kon je het horen. Maar sommige hadden echter een andere soort klank. Meer een hogere stem. Waar door de stem erg op die van een meisje leek. Ze realiseerde zich dat ze nog geen antwoord had gegeven dus besloot ze dit maar te doen. "Om naar te denken en jij?" Vroeg ze hem. De zee was mooi nu de maan er op scheen. Het was volledig zwart met een glans er in. Dat liet haar ook van de zee houden. Maar bijvoorbeeld ook van meren. Telkens als het vakantie was gingen ze met zijn alle naar een hutje toe in een mooie bos. Daar was ook een meer. En samen met haar vader zat ze daar vaak als ze niet kon slapen. Of als een boze droom macht over haar had gekregen en ze niet meer kon slapen zonder er aan te denken. Haar moeder ging nooit mee. Die lag of te slapen of op de bank naar de tv te kijken. Pearl deed het in de vakanties nooit. Ze was net zo als haar vader een buiten mens. En als het regende gingen ze altijd leuke spelletjes doen binnen. Zo had ze van haar vader ook geleerd hoe ze moest schaken. Meestal mocht ze van haar vader mee als hij naar buiten ging. Maar hij had ook zo zijn momenten dat hij alleen wou zijn. Dat ze thuis moest blijven bij haar moeder. En als Pearl dan aan haar vroeg of ze een spelletje wou doen dan was het antwoord nee. Dan ging ze maar tegen haar zelf schaken een boek lezen. Of gewoon voor de raam zitten en wachten tot dat papa thuis kwam. Haar vader betekende echt alles voor haar. Dat had hij altijd al gedaan en dat zou hij nog steeds doen ondanks dat ze boos op hem was omdat hij dood was. ‘Gaat het wel?’ Pearl trok aan een draadje van haar broek en keek naar het zand. "Wat maakt het uit hoe het met me gaat." Fluisterde ze. Pearl durfde de jongen nog steeds niet aan te kijken. Eerlijk gezegd had ze een hekel aan jongens. Altijd als zij voorbij liep hoorde ze hen wel praten. Of eerlijk gezegd lachen. Eentje had zelfs het lef gehad om naar haar nummer te vragen. Pearl kon niks anders doen dan negeren en door lopen.

Paul schudde zijn hoofd even en liet toen zijn blik naar voren glijden. Hij wreef over zijn achterhoofd en liet zich toen naast het meisje zakken. ‘Ach, ik heb zo mijn nachtelijke avonturen,’ zei hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde. Hij grijnsde even toen hij merkte dat het misschien een beetje dubbelzinnig over kon komen. ‘Ik bedoel natuurlijk met wandelingen maken, niet met iets anders,’ vervolgde hij snel, terwijl hij nog steeds grijnsde. Oké, zijn grapjes waren flauw, maar hij kon er wel mee lachen. Zijn blik gleed opzij naar het meisje, maar hij wou nog steeds niet in haar ogen kijken. Het was met Sam al te snel gebeurd, hij wou het niet zelf meemaken. Sam prentte in met Emily. Dat was niet normaal. Of hij was ondertussen al een andere inprent tegengekomen, dat kon natuurlijk ook. Nee, want anders hadden ze niet kunnen eten bij Emily gisteren. Ja, triest, maar waar: Emily maakte hun eten. Paul vond de intentie niet om voor zichzelf eten te maken, ook al woonde hij op zichzelf en zou een beetje huishoudelijke beweging niet erg voor hem zijn. Het was ook niet dat hij een vrouw zocht voor dit soort klusjes, maar hij vond gewoon nooit de zin om het zelf op te knappen. Hij had bijna zin om Emily te bellen, maar dat zou Sam vast en zeker niet accepteren. Nou ja, het zou ook een beetje onbeschoft zijn, maar zo kende iedereen hem toch? Nou ja… Emily gaf hem wel een kans. Zij had geen vooroordelen, het lieve mens. Ze accepteerde iedereen om hoe die was en Paul kon zichzelf ertoe brengen om te zeggen dat ze wel meeviel. Hij kon eerlijk gezegd wel goed met haar praten en net zoals alle andere jongens, kon hij altijd bij haar terecht als er iets was. Ja, Sam had een goede inprent gevonden. Emily verworgde hun alsof zij hun eigen kinderen waren. Nou ja.. Sam als vader? Nee, niet echt. Hij grinnikte even en keek toen opzij naar het meisje, alsof hij haar woorden niet kon geloven die ze net had uitgesproken. ‘Wat het uitmaakt? Nou ja, dat ligt eraan hoe je het zelf bekijkt, natuurlijk,’ zei Paul, zijn stem onverschillig houdend. Nou ja… Hij zou eigenlijk wel wat betere antwoorden kunnen verzinnen. Hier maakte hij ook nou niet bepaald vrienden mee en dit meisje leek het moeilijk te hebben met zichzelf. Dat merkte hij wel.
Geschrokken hoorde hij hoe Embry en Jared jankten. Nee, nee, nee! Niet nu! Hij zuchtte even en wreef over zijn wang. Zou het meisje het hebben gehoord? Natuurlijk had ze het gehoord! Die eikels jankten zo hard, heel La Push zou wakker kunnen worden. Hopelijk kregen ze flink op hun donder van Sam. De afspraak luidde heel duidelijk dat ze niet mochten janken naar elkaar als iedereen van het wachtlopen aanwezig was. Hij keek achterom en tot zijn schrik zag hij Embry op de klif staan stoeien met Jared. Boos kwam Paul een beetje overeind, terwijl hij zichzelf voelde trillen. Hij stak zijn middelvinger op naar de woorden en deed toen een wegwuif gebaar. De wolven begrepen het en stoeiend gingen ze in de struiken. ‘Vast een wild beest of zo,’ mompelde hij tegen het meisje naast zich. Koortsachtig zocht hij een redenatie om het onderwerp te veranderen, maar hij moest toezien dat hij niks kon vinden. ‘Waarom ben je zo onzeker over jezelf?’ vroeg hij daarna. Hijzelf vond het niet eens een slecht onderwerp.

- Niet heel goed ;D

‘Ach, ik heb zo mijn nachtelijke avonturen,’ Pearl wist even niet wat ze moest zeggen. Of wat ze er over moesten denken. Waarschijnlijk zou hij heel wat anders bedoelen. Maar nu dacht ze toch lichtelijk verkeerd. Maar ja wat wou je als je 16 was. Ze zat midden in haar pubertijd en tja dan dacht je sneller door dan normaal. Dat beweerde haar vader dan. Of dat zo was wist ze niet. ‘Ik bedoel natuurlijk met wandelingen maken, niet met iets anders,’ Pearl schoot in de lach maar probeerde zich in te houden. Maar helaas was het geluid van haar zachte lach toch wel duidelijk te horen. Pearl keek naar beneden en hield op met lachen. Ze haatte het als andere haar lach hoorde. Bang voor hun reactie. Al zeiden hun ouders dat ze een mooie lach had maar dat zei elke ouder tegen hun kind. Dat ze bijvoorbeeld prachtig konden zingen. En dan deden die kinderen aan een talenten jacht en werden ze hard af gewezen. Pearl keek weer voor haar uit en liet haar tanden in haar onderlip zinken. Wat ze trouwens wel vaker deed als ze het even niet meer wist. Net zoals dat ze met haar haren ging spelen. Of aan haar kleren begon te plukken. ‘Wat het uitmaakt? Nou ja, dat ligt eraan hoe je het zelf bekijkt, natuurlijk,’ Pearl haalde haar schouders op en keek weer naar voren. Ze keek op en luisterde eens goed. Wacht waren dat nu echt wolven? Het klonk wel zo. Het was zeker niet van een hond. Toch. Toen het gejank te lang aan hield dan dat een hond het vol kon houden besloot ze toch dat het van een wolf was. Nou ja meerdere. Een glinster verscheen in haar ogen. Ze hield van wolven. Het waren haar lieveling dieren. Dat was dan in elk geval een plus puntje van La Push. ‘Vast een wild beest of zo,’ "Waarschijnlijk wolven, Ik hou van wolven." De enthousiasme was goed in haar stem te horen. Pearl keek een keer achter om in hoop iets te zien. Maar waarschijnlijk zaten ze diep in het bos. Dan was het ook logies dat je ze niet kon zien. Maar dan nog. Gewoon het idee dat ze er een tegen zou kunnen komen maakte haar vrolijk. Ze wist natuurlijk wel dat ze uit moest kijken voor wolven maar dan nog. Al snel liet ze haar blik weer naar de zee glijden. Pearl slikte toen ze de vraag van de gene naast hem hoorde. "Ik weet niet waar je het over hebt" Sprak ze met een onvaste stem. Het liefst stond ze op en liep ze weg. Maar ze kon het niet. Pearl keek voorzichtig naar hem en keek hem licht nieuwsgierig aan. Hoe kon hij nu weten dat ze onzeker was. Ze probeerde zijn ogen op te zoeken om te zien of hij onzin praatte. Dat hij het niet wist. Ze hoopte toch lichtelijk dat dit zo was. Dat hij maar iets zei en er niks over wist. Want als hij het wel wist dan had ze een probleem een groot probleem.